بررسی تغییرات ترانس آمینازهای کبدی در مبتلایان به بیماری سرخک بستری شده در بیمارستان بعثت نهاجا در سال ۱۳۷۹

سابقه وهدف: یکی ازتظاهرات بیماری سرخک درنو جوانان ،اختلال عملکردکبدی است که طیف متغییری از تغییر آنزیم های کبدی تا هپاتیت واضح کلینیکی با زردی قابل توجه دارد. شناسایی بیماران سرخکی با این عارضه از جهت درمانهای دارویی خاص مخصوصاً اجتناب از مصرف داروهای هپاتوتوکسیک و برخی مسکن ها اهمیت دارد. علاوه بر این طبق تحقیقات انجام شده، بیماران مبتلا به این عارضه از نظر سیر بالینی و عوارض ثانویه و مدت بستری در وضعیت نامناسب تری نسبت به بقیه بیماران هستند.   مواد وروشها: در این مطالعه تحقیقی ( cross-sectional )از حدود180 بیمارکه باتشخیص بالینی سرخک در سال 1379 به بیمارستان بعثت نهاجا مراجعه داشته و بستری شده بودند، از 172 بیمارکه واجد شرایط این مطالعه بودند انتخاب و در آنها cbc و آنزیمهای کبدی را بررسی کردیم.   یافته ها: سن بیماران 18 تا 24 سال بود. میانگین مدت زمان بستری 37/2 ± 48/6 روز و محدوده2 تا 14 روز داشت. تعدادگلبو لهای سفید با میانگین 8 ./1706 + 85/4153 در حدود 1700تا13000 قرارداشت. درصد pmn ها، میانگین 27/16 ± 01/61 درصد و حداقل 26% و حداکثر 89%داشتند. تعداد کل pmn ها، میانگین 42/1409 ± 38/2591، و حدود 513 تا 10270 داشت. alt(sgpt) ، میانگین 68/33 ± 86/40 با حدود 10 تا 280 بود. ast(sgot) ، میانگین 76/35 ± 23/53 با حداقل 15 و حداکثر 250 داشت. بیلی روبین توتال، میانگین 31/.+9/. با حداقل 2/0 و حداکثر1/2 داشت. آلکالین فسفاتاز، بیلی روبین مستقیم ، میانگین 08/0 ± 2/0 و حدود 1/0 تا 8/0 داشت. آلکالین فسفاتاز،میانگین 6/88 ± 19/195 و حدود 41 تا 590 داشت. 5/9% از بیماران (16 نفر) عملکرد کبدی مختل داشتند (افزایش 2 برابر آنزیمها) و هیچ یک هنگام پذیرش زردی بالینی نداشتند. در مقایسه ارتباط متغییرهای آزمایشگاهی بیاران با طول مدت بستری با استفاده از تست pearson تنها در دو مورد درصد pmn و تعداد کل pmn ها ارتباط معنی داری یافت شد(5./.> p ). نتیجه گیری: در صورتی که بیماران سرخکی، دچار عوارضی مانند عفونت های ثانویه باکتریال نشوند و سابقه مصرف داروهای هپاتوتوکسیک نداشته باشند، افزایش آنزیمهای کبدی خفیف بوده و از نظر بالینی بی اهمیت است.